Αθήνα, Τετάρτη 20 Μαΐου 2015

Τιμή και δόξα στους αδικοχαμένους νεκρούς της εργατικής τάξης στα ΕΛΠΕ

Η εργατική τάξη θρηνεί από χθες 2 ακόμη θύματα της ασυδοσίας του κεφαλαίου και της εργοδοσίας και της ανικανότητας του κράτους να επιβάλει κανόνες εργασίας, συνθήκες ασφαλείας που να τηρούνται απαρέγκλιτα, συλλογικές συμβάσεις, μισθούς αξιοπρεπείς, συνεχή και μόνιμη εργασία και όχι ενοικιαζόμενους και υποαπασχολούμενους «δουλοπάροικους». Ο θάνατος του Μπάμπη Δευτεραίου (εργαζομένου στα ΕΛ.ΠΕ) και του Ραμαντάν Ντελιλάϊ (εργαζομένου σε εργολαβία της εταιρείας), μετά το τραγικό δυστύχημα της 8ης Μαΐου στα διυλιστήρια Ασπροπύργου, θα μείνει για πάντα στη μνήμη των εργαζόμενων ως δύο ακόμη θυσίες μέσα στις εκατόμβες θυμάτων των εργοδοτών και του κεφαλαίου που στο βωμό του κέρδους θυσιάζουν τους πάντες και δεν υπολογίζουν τίποτα.

Τα ΕΛ.ΠΕ όπου εργάζονταν οι αδικοχαμένοι εργαζόμενοι είναι η εταιρεία με την υψηλότερη λειτουργική κερδοφορία όλων των εποχών, σύμφωνα με τα στοιχεία για το Δ’ τρίμηνο του 2014. Εξαντλητικά ωράρια εργασίας, ενοικιαζόμενοι εργάτες και συνθήκες υψηλής εργασιακής επικινδυνότητας αποτελούν καθημερινότητα. Αποτέλεσμα αυτής της καθημερινότητας, ο θάνατος του Μπάμπη Δευτεραίου και του Ραμαντάν Ντελιλάϊ.

Χωρίς συμβάσεις, χωρίς ΟΜΕΔ, χωρίς υποχρεωτικότητα των ΣΣΕ, χωρίς ουσιαστική μέριμνα για τους ανέργους, χωρίς 13η και 14η σύνταξη για τους συνταξιούχους, χωρίς νάχουν δημευτεί οι περιουσίες των ενεχομένων σε σκάνδαλα, με τους προδότες ακόμη νάναι ελεύθεροι και να μας κουνάνε το δάχτυλο, με τις διαδρομές της διαπλοκής ακόμα ανέλεγκτες, με τους εργοδότες να κάνουν πάρτυ πάνω στις πλάτες των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, όλα αυτά τα ζήσαμε με τις μνημονιακές κυβερνήσεις των ΠΑΣΟΚ, ΝΔ. Για πόσο ακόμα θα περιμένει η εργατική τάξη;
Ζητάμε από την Κυβέρνηση:

                  Την άμεση διερεύνηση του δυστυχήματος και την παραδειγματική τιμωρία των κερδοσκόπων πάνω στη ζωή των εργατών.
Το σταμάτημα αμέσως της μαύρης, της ανασφάλιστης και της ενοικιαζόμενης εργασίας.
Συνεχή και με συμβάσεις αορίστου χρόνου εργασία στον εργοδότη που εργάζεσαι και όχι σε εργοδότες που σε νοικιάζουν, για όλους τους πολίτες της Χώρας μας.

Επιτέλους η εργασία είναι δικαίωμα.
Συνεχής αγώνας μέχρι τα δικαιώματα των εργαζομένων να γίνουν επιτέλους ΝΟΜΟΣ.