Αθήνα, Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ 24ωρη ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 24/9/2012

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 11.00 π.μ. στην ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20)

και ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΥΠ. ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Οι χαλασοχώρηδες

«Ἡ βλακεία, ἡ εγωπάθεια, ἡ μωρία καὶ ἡ γενικὴ ἀναπηρία τῆς ηγετικής τάξης στὴν σημερινὴ Ἑλλάδα, σὲ φέρνει στὴν ἀνάγκη νὰ ξεράσεις… Εἶμαι βέβαιος πὼς τοῦτοι οἱ ἐλεεινοὶ δὲν αντιπροσωπεύουν την ζωντανὴ Ελλάδα, δὲν ἀντιπροσωπεύουν τίποτε…».

Γιώργος Σεφέρης “Ημερολόγιο 1945”

Το φετινό «μακρύ καυτό καλοκαίρι» τέλειωσε και καταφθάνει «με βήμα ταχύ» ένας χειμώνας που προδιαγράφεται τόσο εφιαλτικός, ώστε να ξυπνά μνήμες από βιώματα κι ακούσματα για τον τρομερό χειμώνα του 41, τότε που οι Γερμανοί κατακτητές αλώνιζανκαι ρήμαζαν τον τόπο και η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου τους διευκόλυνε παντοιοτρόπως στο έργο τους, τότε που περίπου 600000 Έλληνες πέθαιναν από την πείνα και τα σώματά τους στοιβάζονταν στα κάρα, την ίδια ώρα που έκαναν ήδη δυναμικά την εμφάνισή τους στο προσκήνιο αυτοί που θα αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά της μεταπολεμικής ελίτ στην καθημαγμένη χώρα, οι μαυραγορίτες.

Οι αναλογίες με το σήμερα οδυνηρά προφανείς. Στην Ελλάδα του 2012 υπάρχουν, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία διεθνών οργανώσεων, εκατοντάδες χιλιάδες πεινασμένα παιδιά, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που αναζητούν την τροφή τους στα σκουπίδια, στους κάδους των νοσοκομείων, στα ληγμένα των σούπερ-μάρκετ, στα σάπια των λαϊκών αγορών, της κρεαταγοράς, της ψαραγοράς. Ο αριθμός τους αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, με αποτέλεσμα το φάσμα της επισιτιστικής κρίσης να πλανάται κιόλας πάνω από την Αθήνα και τα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας. Στην Ελλάδα του 2012 υπάρχουν  επιβεβαιωμένα χιλιάδες ασθενείς που θα μπορούσαν να θεραπευτούν, κι όμως πεθαίνουν γιατί δεν έχουν χρήματα να αγοράσουν τα φάρμακά τους και να καλύψουν τη νοσηλεία τους. Στην Ελλάδα του 2012 υπάρχουν χιλιάδες οικογένειες που ζουν στο σκοτάδι, επειδή αδυνατούν να πληρώσουν το ρεύμα, και πλένονται με το νερό που ζεσταίνουν οι γείτονες. Στην Ελλάδα του 2012 θα υπάρχουν, το πολύ σε δύο μήνες από σήμερα, εκατομμύρια Έλληνες που θα κρυώνουν μες στα παγωμένα τους σπίτια (αν τα έχουν ακόμα), καθώς θα είναι αδύνατον να αγοράσουν πετρέλαιο θέρμανσης. Στην Ελλάδα του 2012 υπάρχουν Γερμανοί (και σύμμαχοί τους) κατακτητές, όπως υπάρχει και κυβέρνηση προθύμων εξυπηρετητών τους. Στην Ελλάδα του 2012 υπάρχουν οι σύγχρονοι μαυραγορίτες που παζαρεύουν προνόμια και φιλέτα, κάνουν «προτάσεις» στους κατακτητές  με το αζημίωτο και  μπίζνες πάνω στα ερείπια της χώρας τους και στα κουφάρια των συμπατριωτών τους.

Ο ζόφος όμως που σκεπάζει τη σημερινή Ελλάδα φέρνει στο νου και μια άλλη κατοχή, παλιότερη: την οθωμανική που προτίμησε ως βασικό εργαλείο εξόντωσης των υπόδουλων Ελλήνων όχι  το χατζάρι, αλλά το χαράτσι. Η μόνη διαφορά εν προκειμένω ανάμεσα στο τουρκόφωνο και στο ελληνόφωνο δοβλέτι είναι ότι στο πρώτο πλήρωνες το χαράτσι για να έχεις για ένα χρόνο το κεφάλι σου πάνω στους ώμους σου, ενώ στο δεύτερο το πληρώνεις για να έχεις ηλεκτρικό ρεύμα στο σπίτι σου (σχόλια του τύπου ότι ο αποκεφαλισμός αποτελεί σε τελική ανάλυση λιγότερο βασανιστική μορφή θανάτου σε σχέση με τον θάνατο από το κρύο και την πείνα, ελέγχονται ως κακόβουλα). Εξάλλου η φορομπηχτική λαίλαπα που μεθοδικά και προσχεδιασμένα οδηγεί τους Έλληνες της πάλαι ποτέ μεσαίας τάξης στα χαρτόκουτα, τα άσυλα αστέγων, τα παγκάκια και τους σταθμούς του μετρό είναι ομολογουμένως οθωμανικής επινοητικότητας. Παρακρατήσεις και προκαταβολές φόρων, ειδικά τέλη, έκτακτες εισφορές, ένας ορυμαγδός που δυσκολεύει ακόμα και την αντιστοίχιση του τότε με το σήμερα. Κι αν η εξίσωση του φόρου μεταξύ πετρελαίου κίνησης και θέρμανσης παραπέμπει ευθέως στο «καπνικόν», στο φόρο δηλαδή που πλήρωναν οι υπόδουλοι Ρωμιοί για τα αναμμένα τους τζάκια, η συμπερίληψη του αριθμού των παιδιών στα τεκμήρια διαβίωσης προκαλεί συνειρμούς που τη συνάπτουν με ακόμα πιο αποκρουστικές πτυχές της Οθωμανοκρατίας. Και καθώς φημολογείται επιβολή φόρων ακόμα και στα … πτυχία και τους τίτλους σπουδών (!), το όλο  πράγμα, χωρίς καθόλου να χάνει  την ανατριχιαστική του τραγικότητα, διολισθαίνει  συγχρόνως και στο πεδίο της σουρρεαλιστικής φαντασμαγορίας, αφού δεν μένει πλέον παρά να αναζητηθούν τα … ισοδύναμα για το «φόρο οδοντογλυφίδας» ή για το ύφασμα που πρόσφεραν οι ραγιάδες ορισμένων περιοχών, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως … «σφογγιστήρι των αγγείων του Σουλτάνου».

Ζούμε λοιπόν μιαν επέλαση του παρελθόντος στο παρόν. Των πιο ζοφερών περιόδων του παρελθόντος μάλιστα. Η επέλαση αυτή όμως δεν έχει αποκλειστικά τοπικό χαρακτήρα, αλλά διατοπικό. Δεν αναβιώνει μόνο ήδη γνωστές στον τόπο αυτό μορφές κατοχής και υποδούλωσης, αλλά εισάγει και άλλες, πιο «εκσυγχρονισμένες», που μέχρι τώρα δεν είχαν ποτέ εφαρμοστεί σε ευρωπαϊκό έδαφος. Μορφές γυμνής, στυγνής αποικιοκρατίας, με ποικίλες παραλλαγές, μέσα από τις οποίες αιώνες τώρα αρκετοί από τους «εταίρους» μας, επικουρούμενοι από διεφθαρμένους και άθλιους τοπικούς ηγέτες,  απομυζούν τον πλούτο της Αφρικής, οδηγώντας τα παιδιά της στον υποσιτισμό και στο θάνατο. Τον τελευταίο καιρό χαρωποί υπουργοί και περιφερειάρχες προπαγανδίζουν τη δημιουργία ΕΟΖ σε διάφορες περιοχές της χώρας, όπως η Πελοπόννησος και η Θράκη,  ως πανάκεια και πόλο έλξης επενδύσεων και αναθέρμανσης της οικονομίας. Αποσιωπούν βέβαια μερικές λεπτομέρειες, όπως για παράδειγμα ότι αυτές οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες αποτελούν ένα είδος κράτους εν κράτει,  όπου δεν ισχύει μεγάλο μέρος της κείμενης νομοθεσίας γενικά και της εργατικής νομοθεσίας ειδικότερα. Οι «εργαζόμενοι» σε αυτές εργάζονται πολύ πέρα από το ωράριο που ορίζει η ελληνική και ευρωπαϊκή εργατική νομοθεσία, αμείβονται με μισθούς που μπορεί να είναι ακόμα και πολύ κατώτεροι του θεσπισμένου κατώτατου μισθού και δεν έχουν τα δικαιώματα που απορρέουν από το ελληνικό και ευρωπαϊκό εργατικό δίκαιο. Από την άλλη οι «επενδυτές» σε τέτοιες ζώνες δεν πληρώνουν φόρους, ενώ το παραγόμενο προϊόν (π.χ. ηλιακή ενέργεια) εξάγεται εξ ολοκλήρου στη χώρα τους. «Και ποιοι θα πάνε να δουλέψουν εκεί;», ανακύπτει το εύλογο ερώτημα. «Μετανάστες», είναι μια πρώτη, βολική απάντηση.

Υπάρχουν ωστόσο περισσότερα ερωτήματα και περισσότερες απαντήσεις που μπορούν να λειτουργήσουν διαφωτιστικά. Για παράδειγμα: αφού το πρόβλημα της Ελλάδας είναι το δημόσιο χρέος, γιατί οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα εδώ και δυο χρόνια εξανδραποδίζονται και εξαναγκάζονται με συνοπτικές διαδικασίες να μετακομίσουν στην «καλύβα του μπάρμπα-Θωμά»;

Γιατί εμφανίζεται από τους κυβερνώντες ως μοναδική διέξοδος για την Ελλάδα μια οικονομία εξαρτημένη από τις (ξένες κυρίως) επενδύσεις, που για να τις προσελκύσει υποτίθεται ότι θα πρέπει να τους προσφέρει αφειδώς φτηνό εργατικό κρέας; Πώς είναι δυνατόν να σταθεί ποτέ στα πόδια της οποιαδήποτε χώρα, όταν εισάγει τα πάντα και δεν παράγει τίποτα; Κάτι που είναι τόσο αυτονόητο ακόμα και για ένα παιδάκι του δημοτικού δεν το γνωρίζει η κυβέρνηση; Κι αν το γνωρίζει, γιατί έχει βαλθεί να εκχωρήσει όλο το δημόσιο πλούτο (υπέργειο, επίγειο, υπόγειο, θαλάσσιο και υποθαλάσσιο) σε ιδιώτες, εξαφανίζοντας πρακτικά κάθε δυνατότητα αναγέννησης  της εθνικής παραγωγής και της εθνικής οικονομίας και συνακόλουθα κάθε εργαλείο διασφάλισης της εθνικής ανεξαρτησίας; Κι αν οι κυβερνώντες έχουν τέτοια άγνοια, δικαιολογείται να την έχουν οι δανειστές; Δεν ξέρουν οι αρμόδιοι αξιωματούχοι της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. ότι με τα εξοντωτικά προγράμματα εξαθλίωσης που μας επιβάλλουν δεν θα καταφέρουμε ποτέ να αποπληρώσουμε το χρέος; Από τα μικρά παιδιά μέχρι τους πλέον διαπρεπείς οικονομολόγους,  το γνωρίζουν άπαντες. Γιατί τότε επιμένουν σε αυτά τα προγράμματα;  Πώς  θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω;  Ή μήπως δεν είναι αυτό που θέλουν τελικά;

Κανένας τοκογλύφος στον κόσμο δεν δανείζει με το βλέμμα στραμμένο στην επιστροφή του κεφαλαίου του. Από τη στιγμή που εισπράττει κανονικά τους τόκους, το βλέμμα του (και η όρεξή του) προσηλώνεται στην περιουσία του άτυχου θύματός του.  Αυτήν εποφθαλμιά, αυτή θέλει να σφετεριστεί. Γι’ αυτό και κάνει ό,τι μπορεί, ώστε το θύμα να μην βρεθεί ποτέ σε θέση να τον εξοφλήσει. Πέρα από τις (πολύ χρήσιμες ασφαλώς) περισπούδαστες οικονομολογικές αναλύσεις, αυτή είναι μια ιστορία απλή και παλιά, όσο ένα διήγημα του Παπαδιαμάντη.

« Ὁ Φραγκούλας ἦτο μεγαλοκτηματίας. Εἶχε παμπόλλους ἐλαιῶνας, ἀμπέλια ἀρκετά, καὶ χωράφια ἀμέτρητα…  Εἶτα, αὐξανομένης τῆς οἰκογενείας, συνηυξάνοντο καὶ αἱ ἀνάγκαι. Καὶ ὅσον ηὔξανον τὰ ἔξοδα, τόσον τὰ ἔσοδα ἠλαττοῦντο. Ἦλθαν «δυστυχισμένες χρονιές», ἀφορίαι, συμφοραί, θεομηνίαι. Εἶτα, διὰ πρώτην φορὰν, ἔλαβεν ἀνάγκην μικρῶν δανείων. …Ἀπηυθύνθη εἰς ἕνα τοκογλύφον τοῦ τόπου.

…ἐπ᾿ἐσχάτων εἶχε λάβει ἀνάγκην καὶ δευτέρου καὶ τρίτου δανείου, καὶ οἱ δανεισταὶ προθύμως τοῦ ἔδιδαν, ἀλλ᾿ἀπήτουν νὰ τοὺς καθιστᾶ ὑπέγγυα τὰ καλλίτερα κτήματα, ἐκ τῶν ὁποίων ἕκαστονεἶχε κατ᾿ αὐτὸν ἐκτιμητήν, δεκαπλασίαν ἀξίαν τοῦ ποσοῦ τοῦ δανειζομένου… ».

(Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη:  Ρεμβασμός του Δεκαπενταύγουστου)

Ό,τι σε μικρή κλίμακα ισχύει  στην ιδιωτική σφαίρα, μεταφερμένο σε μεγάλη κλίμακα έχει εφαρμογή και στη δημόσια. Μόνο που, όταν στη θέση του άτυχου θύματος της τοκογλυφίας βρίσκεται μια ολόκληρη χώρα, χρειάζονται μνημόνια και δανειακές συμβάσεις για να την αλυσοδέσουν χειροπόδαρα.

Σε ό,τι αφορά τον δημόσιο πλούτο, το πράγμα είναι επομένως ξεκάθαρο. Για ποιο λόγο όμως διαλύεται η μεσαία τάξη; Γιατί  δημεύονται μέσω της εξοντωτικής φορομπηχτικής επιδρομής οι ιδιωτικές περιουσίες όσων επί δεκαετίες αποτελούσαν τη ραχοκοκκαλιά της ελληνικής οικονομίας, των νομοταγών νοικοκυραίων; Ποιον ενδιαφέρει ένα τριάρι στην Καισαριανή και το Παγκράτι ή ένα τυροπιτάδικο στη Νέα Ιωνία; Ποιος κερδίζει αν μια οικογένεια ξοδέψει και τα τελευταία ευρώ της μικρής της αποταμίευσης, για να μπορέσει να πληρώσει τα χαράτσια και τα χρέη που σε ένα μήνα μόνο ξεπερνούν κατά πολύ τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας;

Το πρόβλημα προφανώς είναι το λίπος. Όσο ένα αρκετά μεγάλο μέρος του λαού εξακολουθεί να διαθέτει ένα ελάχιστο έστω οικονομικό αποκούμπι, δεν μπορεί να πειθαρχήσει πειθήνια στις διαταγές των ξένων αφεντικών και των ντόπιων τοποτηρητών τους. Δεν θα πηγαίνει να δουλέψει στις ΕΟΖ 12 ώρες τη μέρα για 200 ευρώ το μήνα με ελεύθερες απολύσεις και χωρίς αποζημιώσεις. Και το ακόμα χειρότερο: θα συνεχίσει να σκέφτεται και να αντιδρά στην αναίμακτη γενοκτονία του και στη μετατροπή της χώρας του ολόκληρης σε μια μεγάλη ΕΟΖ, δηλαδή στην αφρικανοποίησή της. Γι’ αυτό όλα πρέπει να ξηλωθούν, να σαρωθούν, να ξεθεμελιωθούν. Γι’ αυτό η επιχείρηση σοκ και δέος δεν πρέπει να χαλαρώσει ούτε στιγμή. Γι’ αυτό καθετί που μπορεί να αφυπνίζει τη συνείδηση, να ακονίζει τη σκέψη, να καλλιεργεί την προσωπικότητα, να διεγείρει το φρόνημα, να οργανώνει τη δράση των Ελλήνων λοιδορείται ή χλευάζεται. Η Εκκλησία, η ιστορία, η γλώσσα, ο συνδικαλισμός.

Παίρνουμε ως παράδειγμα τον τελευταίο: ο συνδικαλισμός υπήρξε ο δρόμος που οδήγησε μέσα από θυσίες και αγώνες τους κολασμένους της γης από την κατάσταση του δουλοπάροικου σε εκείνη του εργαζόμενου. Σήμερα που ο δρόμος διανύεται αντίστροφα, από την κατάσταση του εργαζόμενου πίσω σε εκείνη του δουλοπάροικου, ο συνδικαλισμός πρέπει να εκλείψει. Η συνταγή γνωστή: οι συνδικαλιστές  και τα εργατικά συνδικάτα που αντιστέκονται καθημερινά με τεράστιο κόστος τσουβαλιάζονται με τους εργατοπατέρες που διοικούν σήμερα πολλά υπουργεία και αποτελούν την αιχμή του δόρατος του συστήματος, όπως αυτό περιγράφηκε πιο πάνω. Το μερικό γενικεύεται, η απόκλιση παρουσιάζεται ως δήθεν δομικό χαρακτηριστικό, με την ίδια πάντα επωδό: ο συνδικαλισμός δεν είναι καθαρός, ο συνδικαλισμός δεν ωφελεί τους εργαζόμενους, καλύτερα να μένει κανείς μακριά από το σωματείο του, να έχει ήσυχο το κεφάλι του, να συνεννοείται ατομικά με τα τσιράκια του αφεντικού, να υπογράφει ωραίες ατομικές συμβάσεις…

Η λαίλαπα που πριν τρία χρόνια έπεσε πάνω στα κεφάλια μας ήταν τόσο ξαφνική, που μες στην παραζάλη μας νομίσαμε αρχικά πως ήταν μοιραία, αναπόφευκτη, σχεδόν ουρανόπεμπτη. Μας παρέλυσε, μας γέμισε φόβο.  Τώρα πια που όλες οι μάσκες έχουν πέσει, τώρα που αποδείχτηκε πως τίποτα μοιραίο και μεταφυσικό δεν κρύβεται πίσω από τα δεινά μας, τώρα ένα-ένα τα κομμάτια «κουμπώνουν» και ξετυλίγεται μπροστά μας ένα σχέδιο που έχει εκπονηθεί και τεθεί σε εφαρμογή εδώ και δεκαετίες και που έχει πια μπει στο τελικό στάδιο της υλοποίησής του. Είναι το σχέδιο της αφρικανοποίησης του ευρωπαϊκού Νότου με πειραματόζωο  την Ελλάδα (για πολλούς λόγους που έχουν να κάνουν και με το παρόν, αλλά και με το παρελθόν). Τι μας περιμένει λοιπόν; Μας περιμένει ό,τι ακριβώς θα ανεχτούμε να μας συμβεί. Αν ανεχτούμε τα πάντα, θα πάθουμε τα πάντα. Κι αν τη θέση του αρχικού φόβου την πάρει η νωθρότητα, η αποχαύνωση και η παραίτηση, θα μας αξίζει να πάθουμε τα πάντα. Τώρα είναι πια η ώρα της εγρήγορσης, η ώρα της οργής. Μέσα σε αυτό το πνεύμα αρκετοί τον τελευταίο καιρό θυμήθηκαν τη ρήση του Αριστοτέλη: Οι μη οργιζόμενοι εφ ‘οις δει, ηλίθιοι δοκούντες είναι (όσοι δεν οργίζονται γι’ αυτά που πρέπει είναι ηλίθιοι). Ας θυμηθούμε κι εμείς μια φράση του Ξενοφώντα που τη συμπληρώνει: Θεός κολάζει τους βλάκας (Ο Θεός τιμωρεί τους βλάκες). Οι εντός και εκτός Ελλάδας «σωτήρες» μας είναι ολοφάνερο ότι ψάχνουν για βλάκες. Δεν θα τους βρουν εδώ.

Η υπέρβαση της κρίσης είναι η αδιαπραγμάτευτη βάση για τον δίκαιο αγώνα μας.

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ 24ωρη ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 24/9/2012

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 11.00 π.μ. στην ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20)

και ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΥΠ. ΕΡΓΑΣΙΑΣ